دانش آموز تکواندو معمولا یک لباس توبوک (dobok) اغلب سفید، اما گاهی سیاه (یا رنگ های دیگر)، با یک کمربند در اطراف کمر می پوشد. لباس سفید به خاطر رنگ سنتی ورزش در نظر گرفته می شود و برای مراسم های رسمی مانند تست های کمربندی و ارتقا سطح استفاده می شود. لباس های رنگی اغلب به تیم های خاص (مانند تیم های رهبری) و یا مربیان سطح بالاتر اختصاص دارد. با وجود واضح ترین تفاوت هایی که در سبک ژاکت وجود دارد، حداقل دو نوع توبوک وجود دارد: (1) توبوک جلو ضربدری سبک هیانگ (2) توبوک یقه هفتی پومسه. توبوک سنتی سبک هیانگ ITF، دارای یک یقه باز بوده که قسمت چپ بر روی قسمت راست قرار می گیرد. در قسمت پایین پیراهن و آستین ها نیز نوارهای سیاه دیده می شود. از طرف دیگر، توبوک تکواندو سبک پومسه لباسی است که برای همه آشناست.

 

 

رنگ کمربند و هر علامت آن نشانگر درجه دانشجویی است. باشگاه های مختلف و مدارس از رنگ های مختلف برای کمربند استفاده می کنند. به طور کلی، هر چه رنگ تیره تر، رتبه بالاتر است. تمرینات تکواندو به طور سنتی با پای برهنه انجام می شود، هرچند گاهی اوقات ممکن است کفش های رزمی پوشیده شود. به ترتیب؛ کمربند سفید (پک تی)، کمربند زرد (نورانگ تی)، کمربند سبز (نوک تی)، کمربند آبی (چونگ تی)، کمربند قرمز (هونگ تی)، کمربند مشکی (هوک تی). وجود یک نوار باریک از کمربند بالاتر بر روی کمربند پایین تر نشانه آمادگی برای ورود به سطح بالاتر و بستن کمربند جدید است. اصطلاح دان مختص رنگ مشکی است. کمربند مشکی دارای 10 دان است.

 

 

مدرسه یا مکانی که در آن دستورالعمل های تکواندو آموزش داده می شود، دوجانگ (dojang) نامیده می شود. اصطلاح دوجانگ، به طور خاصی اشاره به زمین و فضای درون مدرسه که در آن آموزش هنرهای رزمی انجام می شود، دارد. این کلمه گاهی اوقات به عنوان ورزشگاه ترجمه می شود. به طور معمول استفاده از اصطلاح دوجانگ اغلب برای اشاره به کل مدرسه یا آموزشگاه تکواندو استفاده می شود. یک دوجانگ مدرن اغلب شامل کفپوش های نرم و ضربه گیر است، و اغلب از رنگ قرمز و آبی در کف برای نشان دادن رنگ های سنتی و اصیل تکواندو بهره می گیرد. بعضی از دوجانگ ها چوبی هستند. فضای اطراف زمین، معمولا با اقلامی مانند پرچم، آگهی ها، کمربندها، موارد آموزشی و کلاسیک سنتی تزئین شده است. دوجانگ محل تمرین است، اما اصطلاح شیابچانگ برای تشک زمین مسابقات است.

 

سبک های اصلی تکواندو

 

1. فرم یا پومسه: Poomsae یا پومسه مجموعه ای از حرکات است که شامل موقعیت های مختلف بنیادی، بلوک ها، مشت ها و لگدهای منطقی در یک نظم معنی دار در پاسخ به حملات مهاجمین خیالی چندگانه مرتب شده اند. هر الگوی پومسه شامل دنباله ای از حرکات ثابت است که معنای فلسفی دارد و هر پومسه کار دارای شخصیت خاص و کیفیت مشخص است. این سبک روش حرکات تکواندو، هماهنگی و نظم و انضباط را به تکواندو کار تعلیم می دهد. مسابقات پومسه در سطح ملی و بین المللی برگزار می شود.

 

 

2. کیورگی: اصطلاح کیورگی به مسابقات تگواندو مربوط می شود. این رقابت ها در 3 راند 2 دقیقه ای انجام می شود. تکواندو کاران بر روی شیاپچانگ حاضر می شوند و یک داور وسط و 4 داور در اطراف کار قضاوت مبارزه دو ورزشکار را بر عهده می گیرند. سطح محافظت در مسابقات بسیار ویژه است و هر تکواندو کار باید از کلاه، هوگو، کاپ، محافظ لثه، ساق بند و ... استفاده کند. هوگو یک ضربه گیر است که از قفسه سینه و شکم تکواندو کار محافظت می کند. امروزه برای کاهش خطای داور، از هوگو های الکترونیکی استفاده می شود.

 

 

3. هان مادانگ: سبک هان مادانگ یک سبک عمومی است. شکستن اشیا سخت، دفاع شخصی و نوعی پومسه ایروبیک از شاخه های هان مادانگ است که در یک گردهمایی بزرگ خانواده تکواندو برگزار می شود. مسابقات هان مادانگ بخش وسیعی از مهارت های تکواندو را به نمایش می گذارد. تکنیک های پایه پومسه، ابداعات تکواندو و ... از مواردی هستند که در مسابقات هان مادانگ بسیار مورد توجه هستند. در این سبک اصول پومسه به صورت ابداعی و ایروبیک همراه با پخش موسیقی و ایجاد صحنه های جذاب به نمایش گذاشته می شود. این کار در معرفی تکواندو به جهان نقش مهمی دارد.